In een wat mopperig interview te lezen in het zomernummer van HP/De Tijd (ja, dat blad bestaat nog) met Midas Dekkers, Maarten van Rossum en Herman Tjeenk Willink worden wat vragen uit deze tijd beantwoord. 

De meest pessimistische van dit gelauwerde drietal is bioloog Dekkers, hij ziet geen andere uitweg uit de misère dan geboortebeperking; dat kan de aarde nog redden. Historicus Van Rossum is voor de verandering optimistisch en zegt vanuit zijn vak dat in 1923 de mensen ook allerlei problemen zagen, die jaren later netjes, bijna als vanzelf werden opgelost. Dat verwacht hij de komende jaren ook. Een beetje de profeet versus de tovenaar, waar ik eerder over schreef (boek: De Tovenaar en de Profeet, Charles Mann, 2018). Jobstijding en behoud versus techniek en vernieuwing.

Dan komt Tjeenk Willink met een vlijmscherpe analyse over landbouw, natuur, asiel, energie en woningbouw. Mijn eigen punt hierover is steeds dat de oplossing voor het ene probleem het andere beïnvloedt, eigenlijk tegengaat omdat je stuit op verschillende belangen en je er door verschillende politieke stellingen niet uitkomt.

 De Minister van Staat zegt het nog beter. “We richten ons met een probleem tot de politiek en verwachten dat die het oplost. Maar dat kan de politiek vaak niet. Politieke beslissingen hebben de problemen vaak mede veroorzaakt.” Denk hierbij maar aan de Toeslagenaffaire en de Gaswinning in Groningen. Tjeenk Willink vervolgt. “Oplossingen komen alleen door druk van buitenaf, maar het publieke debat dat daarvoor nodig is, vindt eigenlijk niet plaats.” En ook dat laatste klopt, zelfs een begin van een oplossing wordt meteen in politiek gekrakeel gesmoord. 

Hoe dan wel? De wetenschap volgens Tjeenk Willink, maar die heeft zich nogal stilgehouden. Volgens mij bewust, want, weer de politiek, sabelt dat meteen neer. En een enkeling daargelaten gaan wetenschappers die strijd niet aan. Wat overblijft en dat is dan toch een antwoord op de actuele vragen zijn lokale en maatschappelijke initiatieven. Houd het even uit de landelijke politiek, kijk wat er in je gemeente of regio kan, vallen en opstaan mag.

 Communiceer niet alleen de successen, maar ook de tegenvallers, leer daarvan. Lokaal heb je iets meer tijd voor je wordt afgefakkeld. Bijkomend voordeel nu is, zo schat ik, een landelijk demissionaire situatie voor minstens een jaar. Controversieel verklaren en ook de komende campagnes zullen de tegenstellingen alleen maar vergroten; Lekker met elkaar bezig gaan, zo kan de lagere overheid meters gaan maken. Ik hoop dat het ons gegund wordt.

Lees hier de online krant van deze week.

“Een goede stad is verbonden met het landschap erbuiten, zodat dieren en andere soorten zich kunnen verplaatsen, de stad in en uit.” Dat komt, voor zover ik nu weet, niet ergens uit een bestuursakkoord van politieke partijen, maar misschien moet je dat in de toekomst niet uitsluiten. Het kwam uit de mond van een hoogleraar Ecologie en Biodiversiteit van het University College London. En dat in de Hoboken-lezing in Rotterdam.

Pardon Hoboken? Die familie die in 1799 de failliete VOC opkocht en een monopolie kreeg op de zeilvaart naar Nederlands-Indië. Nu sta ik niet met die morele meetlat klaar, maar opvallend is het wel. Als je maar genoeg aan cultuur bijdraagt dan is het blijkbaar wel goed, ook voor zo’n thema.

Het idee van de lezing is een Nationaal Park Rotterdam; “waar stad en natuur samengaan,” aldus de hooggeleerde. Dat kan moeras met bevers zijn of bos, want het is namelijk een trend, in Adelaide (Australië) en Londen is men namelijk ook bezig.  De stad wordt dan een helende ruimte voor de inwoners en er wordt klimaatverandering bewerkstelligd. Er komt wild zoals herten, zwijnen en misschien wel een wolf. Heb persoonlijk niks tegen een origineel verhaal met een visie, maar dit lijkt me toch wat kunstmatig allemaal. Dit zijn mensen die zich druk maken over dierentuinen, de Oostvaardersplassen en het Nationale Park Hoge Veluwe. Dat vinden zij niet alleen kunstmatig, maar ook dierenleed en te veel menselijke hand in het beheer ervan.

Laat ik ook eens mijn best doen op de Jan Boerenfluitjes-lezing. We doen het andersom en brengen de stad in de natuur, dat is ook een manier voor het welzijn van mensen. We graven een haven ergens in de Achterhoek voor LNG schepen en we bouwen een Erasmusbrug over de vijver bij het jachtslot Sint-Hubertus. De paal- of kubuswoningen van Piet Blom kunnen we aan de rand van de Veluwe ook nog wel ergens kwijt.

Nu ben ik de laatste die iets origineels de grond in wil boren. Ha, een Maastunnel onder de Lunterse Beek.. Maar dit is toch dagdromerij en daar zijn stad en natuur veel te waardevol voor. Maak maar lekker maquettes.

Lees hier de online krant van deze week.

Bij bovenstaande kop gaat het om duidelijke taal: niets verzwijgen, man en paard noemen. De herkomst van dit gezegde is waarschijnlijk een precieze omschrijving geven van de ruiter en het paard in de tijd dat dit gevaar kon betekenen. In deze bijdrage gaat het over iets anders.

Het jaarlijkse Concours Hippique Bennekom, dit jaar voor de 116e keer heeft behalve het springen, het aangespannen rijden en het crossen, een groeiend onderdeel dat Ride and Run heet. Dat betekent dat paard, ruiter en loper gedrieën een afstand afleggen. Uiteraard met de ruiter op het paard en de loper op eigen benen. Op de 5 km waren dit Titia Roseboom (ruiter), Iv (paard) en ik als loper. Op de zandpaden achter Kasteel Hoekelum was de route netjes uitgezet en als hardloper ben ik nog nooit zo veel controleposten tegengekomen met pen en papier in de aanslag. Als je al af zou willen snijden, geen enkele kans.

Het is niet zo dat alle trio’s tegelijk vertrekken, dat zou wat dringen worden, je vertrekt een paar minuten na elkaar. Ik moet eerlijk zeggen, voor iemand zoals ik die eigenlijk niet eens op een paard durft te zitten was het een unieke ervaring. Het zo met elkaar lopen geeft rust. Het paard draaft achter je of op de bredere paden naast je. Wanneer ik onder het lopen naar Iv keek, dan was het alsof zij mij in de gaten hield. Zo van, ik doe ook mee. Volgens Titia klopte dit ook wel, want Iv hield steeds dezelfde afstand. Het geluid van de hoeven werkt ook ontspannend en de ruiter ziet de routebordjes eerder dan de loper. Na het lopen kon ik voldaan gaan zitten kijken hoe andere ruiters en paarden in het concours actief waren. 

Ik begrijp nu ook wat beter wat de activiteiten van de Manege zonder drempels in Bennekom doen met mensen met een beperking. Het schommelen van de huifkar, de rust die een paard uitstraalt, het werkt positief op de gemoedstoestand. Geef mij maar een paard, zolang ik er niet op hoef te zitten.

Lees hier de online krant van deze week.

Een kazerne ergens bij Nijmegen. Soldaten zitten na een zware dag van oefeningen te eten en opeens vliegt een projectiel door de zaal. Het ei treft een korporaal, die net een hap neemt, precies op zijn voorhoofd. De eierstruif druipt van zijn gezicht dat meteen rood aanloopt. De korporaal springt op en brult ‘wie heeft dit gedaan.’ Een soldaat die een meter of zes recht voor hem zit, kijkt verbaasd en begint te lachen. ‘Jij dus, meekomen nu.’

Misschien zou dit buiten een kazerne een lange procedure worden met bemiddeling of advocaten die stellen dat niet bewezen kan worden dat deze persoon dat ei vanaf die plek precies op het hoofd van de ander had kunnen gooien etc. Hier liep het anders.

Aanklager en rechter zijn dezelfde persoon, advocaten, nooit van gehoord. Uitspraak dezelfde dag: twee weken verzwaard arrest. Dat betekent overdag werken en ‘ s nachts in de cel. Ik hoorde dit verhaal bij een bezoek aan een 65 jarig huwelijk. 

Wat heeft dan dat ei met huwelijksgeluk te maken?

De gestrafte soldaat kreeg een telegram dat er een overlijden in de familie was en hij wilde de begrafenis ver weg bijwonen. Dat kon gelukkig. Wel reisde er een gewapende militair mee om hem te bewaken tot in de kerk en tot op de begraafplaats toe. Je vraagt je af waar iemand dan heen zou moeten vluchten, maar zo ging dat. De gewapende militair durfde 70 jaar na dato wel te zeggen dat hij uit medelijden met de soldaat zijn wapen uit het zicht had gehouden bij de teraardebestelling. Blijkbaar had hij daar op die dag ook de tijd om eens goed rond te kijken, zag een leuk meisje, trouwde er mee en dat was vorige week 65 jaar lang.

Een tijd terug was ik bij een 100 jarige. Er hing een foto van haar geboortehuis aan de muur. Ik keek er naar en zei ‘dat is volgens mij de boerderij in die polder in Zeeland.’ Toegegeven, ik werd wat geholpen door foto’s in klederdracht van Zuid-Beveland. Het was waar, een nicht van mij woont er nu nog schuin tegenover en een familielid van de eeuweling was mijn wiskundeleraar. En die vertelde al in de klas hoe wij eigen stroom konden opwekken. Dit zijn de verhalen die je hoort bij dat soort bezoeken. Prachtige portretjes, lief en leed, levenservaring, nostalgie en hard werken, die te weinig worden opgetekend door een verslaggever. De Lunterse Krant en Ede.nieuws.nl doen het nog wel. Veel lezers smullen er van, voor jubilarissen een moment dat ‘gewone mensen’ een keer in de krant staan. Bij dezen.

Lees hier de online krant van deze week.