Onverhuld: Bekende Nederlander

Bekende Nederlander zijn (ik ben dat niet trouwens) heeft zo zijn voor- en nadelen. Alhoewel als je dat bent dan zie je, denk ik, meer die voordelen. 

Nu heb je die BN’ers in soorten en maten. Er is een categorie die het gewoon is en er mee leeft, het liefst zo min 

mogelijk publiciteit. Zij hebben verder ook niets nodig, leven hun eigen leven, vaak samen met anderen in deze categorie. Ze kunnen het zich veroorloven, geen bestemming te ver, geen boot te klein. Golfhandicap van 10 of lager, kortom een luxe leven, het zij hun gegund. En zolang je geen rare dingen doet blijf je in deze categorie. Gaat het mis, dan kun je diep vallen.

Dan hebben we een groep die het bijna is of het net geworden is. Dat wordt lastiger, je moet alles doen om in die hogere categorie te komen en dat is hard werken. Je moet naar talkshows, meedoen in populaire programma’s zoals reizen over de hele wereld, detective zijn, orkesten dirigeren, afijn ik kijk er nooit naar, maar de aankondigingen zijn niet te missen. Dat is echt hard werken, maar met één vrees: BN’er te blijven. Diep vallen kun je niet, maar een struikeling en je hoort er niet meer bij; rampzalig, je moet weer als gewoon mens boodschappen doen, fietsen en een huisje zien te huren in Zoutelande.

Waarom kies ik nou voor dit onderwerp. Niet uit jaloezie of iets dergelijks, ik leef maar liever gewoon. De reden is dat ik de aankondiging van een tv programma zag dat BN’ers van die tweede categorie zich laten opsluiten in de gevangenis en dan kunnen hun ervaringen gefilmd worden. Er zat zelfs een kamerlid bij. De gevangenis! Cellentekort, gevangenen moeten eerder vrijgelaten worden, er zijn geen bewakers. En je dan laten fêteren en spelen in de gevangenis. Waar zit je gevoel? Ga naar Bhutan of Laag-Patagonië, voor mijn part Hawaï, maar in een cel gaan zitten voor je eigen uptown-ambities, terwijl we in Nederland zoveel problemen hebben op dit vlak, dat snap ik niet.

Lees hier de online krant van deze week.