Onverhuld: Bambino

In december 2012 schreef ik in De GanzenPen een column met de titel: “No blow, but brush.” Dat ‘no blow’ was overgewaaid uit Amerika. In vooral lommerrijke buurten waren er actiegroepen onder die naam ontstaan. Overlast van blowers? Juist, bladblazers dus. Het ging niet om elektrische blazers, want die bestonden toen nog niet, vermoed ik. Het verzet richtte zich tegen de verspreiding van fijnstof in en op het bladafval. Door de blowers kwam dit, aldus deze actiegroepen, in de groentetuin of kinderkamer terecht. Stoppen ermee was de boodschap, pakt u maar een bezem.

Vervolgens behandelde ik in het kwaliteitsmedium De GanzenPen het borstelen. Bij het oogsten van suikerbieten uit de klei vielen namelijk de kluiten neer op de weg en de nattigheid zorgde voor een fijn modderlaagje waar je met de auto makkelijk in kunt slippen en fietsers ook niet blij mee zijn. Boeren waren verplicht dat weg te borstelen, daar bestaan prima machines voor achter de tractor.Heb ik gebrek aan onderwerpen dat ik met dit item van 12 jaar geleden kom? Zeker niet, maar bij het opruimen van het ouderlijk huis in Zeeland trof ik een stapel columns aan die mijn moeder had bewaard. In alle opzichten doet dat opruimen je aan vergankelijkheid denken. Je oude slaapkamer, agenda’s uit de middelbare schooltijd, stickers van automerken die al lang niet meer bestaan, zelfs bambino bouwstenen die ik keurig in een kussensloop heb gewassen en met op het internet gevonden handleidingen uit de jaren ‘60 ben ik daar een kasteel van aan het bouwen. Dat was mij vroeger nooit gelukt.

Die plastic bouwblokken kreeg je destijds bij de melkboer en zijn enigszins te vergelijken met LEGO, maar Bambino is zachter, veel minder gedetailleerd en werd door een Nederlandse bedrijf gemaakt in de jaren 60 dat failliet ging door de opkomst van de Deense vinding van Kristiansen. LEGO is alleen maar populairder geworden. Vond nog een column over een ballonnenfeest, mag niet meer, kreeftenstroperij, er zijn nauwelijks kreeften meer in de Oosterschelde, voortdurende kortingen op de WMO, we weten er alles van en de wietpas. Kennen we die nog? Dat was tegen de drugsoverlast in grensgemeenten in het zuiden. Nooit een succes geworden en snel weer afgeschaft. Zeker confronterend zijn oude hardlooptijden. Je levert per drie jaar bijna een minuut in op de 10 kilometer zag ik. Hoe verder, dit laten gebeuren, meer trainen of kortere of juist langere afstanden. Het opruimen vordert niet, iedere keer zie of bedenk ik weer wat. Bewaren of weggooien, digitaliseren of aan een (klein)kind geven. De bambino stenen houd ik, sterker nog ik heb er meer nodig. Want sommige dingen blijven hetzelfde. Ik kom toch weer tekort voor dat kasteel wat ik wil bouwen.

Lees hier de online krant van deze week.