Het maken van een reis is vaak belangrijker dan het doel er van. Denk maar aan de Griekse held Odysseus die na de verovering van Troje er 10 jaar over deed om weer thuis te komen. Op die terugreis moest hij vele beproevingen doorstaan. Toen hij uiteindelijk weer op Ithaka was herkende alleen zijn hond hem nog (en viel dood neer) en voor zijn vrouw was hij een vreemde. Moraal van dit verhaal, Odysseus die eerst nogal naast zijn schoenen liep, was door alle gebeurtenissen een ander mens geworden. 

Tolkien liet in Lord of the Rings totaal verschillende personen op reis gaan met als doel het kwaad te stoppen. Dat laatste lukte, maar dat einde was tevens een nieuw begin van het kwaad, dat altijd blijft sluimeren. Op reis werden die verschillende personages zoals een elf, een dwerg, een ridder en een paar jongens gezworen vrienden en verenigd met elkaar. Daar ging het om.

Laatst was ik in Lunteren en bezocht het Kerkerf, een kringloopwinkel. In die winkel maakte ik een reis. Ik zag boeken van Annie M.G. Schmidt, waar kinderen de hoofdrol hebben en volwassenen steevast nogal typisch zijn of weinig van de kinderwereld begrijpen. De oorlogsboeken van Anne de Vries stonden er met titels als ‘De duisternis in’ en ‘Ochtendgloren.’ Koektrommels van Verkade, een beker van de Zending, veel Tupperware en talloze kop- en schotels. Ik doorstond geen beproevingen, smeedde geen vriendschappen, maar deed wel wat inzichten op. Wat waren de kinderjaren onbedorven, een jonge geest moet je zien te houden, blijf je verwonderen over bekrompenheid, zelfzucht en bureaucratie. Geborgenheid en gezelligheid met koekjes, help anderen en die Tupperware, duurzaamheid avant la lettre. Het leven is een reis, geniet van de mooie momenten, ervaringen en vriendschappen, laat dat je delen zijn, schiet die niet voorbij. 

De Kerst komt er aan.

Lees hier de online krant van deze week.

De inbreker die door uw tuin sluipt, binnen een minuut het cilinderslot eruit trekt en de tapijten oprolt en meeneemt, bestaat steeds minder. Hij was er wel, want het overkwam de buren van mijn ouders, terwijl ik die avond alleen thuis was.

Tegenwoordig komt zo’n inbreker binnen terwijl u op de bank zit. U ziet hem of haar gewoon. Meestal krijgt u een geweldig aanbod en u gaat er nog op in ook. De dader zit zelfs op schoot: de pc of de iPad.

Vaak wordt gedacht dat cybercrime iets van heel ver weg is. Zo klinkt het ook, maar het is zo dichtbij als het maar kan. Zeker in deze tijd waar we de inkopen voor de feestdagen gaan doen. En net als ik zult u wel eens op het internet winkelen voor schoenen en merkkleding, waar u allerlei aanbiedingen ziet tegen onwaarschijnlijk lage prijzen. Let op!

De webwinkel ziet er fantastisch uit, heeft ronkende reviews en de volgende dag wordt het gratis bezorgd en via iDeal of uw creditcard, dat bent u gewend, kunt u afrekenen. Wist u dat buitenlandse betaaldienstverleners, buiten het zicht van de politie, dat gewoon kunnen regelen. Het geld bent u kwijt en die schoenen of dat mooie poloshirt komen nooit. Goedkoop is duurkoop in dit geval

Nu wil ik de ‘gewone’ webshops niet tekort doen, want die zijn er ook legio. Kijk daar goed naar, de bekende zaken waar u ervaring mee heeft of dat weet van anderen. Check dat en achteraf kunnen betalen zegt ook heel veel. Voorzichtig met de begeerte achter het toetsenbord!

Er is nog een heel veilige manier van inkopen doen. Pak een tas, neem de paraplu mee en ga naar de stenen winkel. Ja, het is even wat meer moeite, zie het als beweging. Misschien zijn er ook wel aanbiedingen, je weet wat je koopt, het gaat in een doos mee. Met de bon heb je garantie of je kunt het ruilen. Het is veiliger en bijkomend voordeel is dat je met iemand anders kunt gaan en weer eens een ander mens spreekt.

Lees hier de online krant van deze week.

Met alle gruwelen om ons heen in Israël, Gaza en niet te vergeten Oekraïne, ga je denken, wat heeft een bijeenkomst in Brussel over duurzame voedselsystemen nog voor zin. Wat doet dat er nog toe. Eerst nog even terug naar het oorlogsgebied. Daar is de afgelopen 10 jaar, ook in Gaza uit diverse fondsen geïnvesteerd in bijvoorbeeld tuinbouw in kassen: avocado’s, citrus, en op akkers aardappelen en wortelen, met ook Nederlandse expertise. Na vallen en opstaan was een redelijk peil bereikt dusdanig dat er ook geëxporteerd kon worden. Eten en werkgelegenheid voor iedereen. Voorzover ik dit kon nagaan rijden er nu tanks over de akkers en treffen raketten sommige locaties. Een parallel met de graanvelden en export van Oekraïne. Dan die duurzame voedselsystemen, dat gaat vooral om de gevolgen voor het milieu. En daarmee heeft Nederland een probleem zeggen ze hier. Zijn wij een productieland of een groen land. Het zal de lezer niet ontgaan dat dit juist een maatschappelijk en politiek thema is, behalve in Brussel ook bij onszelf. Je kunt er verkiezingen mee winnen of verliezen. Kan dit samengaan was mijn vraag aan de Permanente vertegenwoordiging voor Nederland bij de EU. Kun je produceren en ook duurzaamheid nastreven. Dan blijkt dat de vraag productieland of groen land vooral een etiket is dat anderen op je plakken om zelf hun voordeel er mee te doen en zo investeringsgeld voor onze neus wegslepen. Dat etiket plakt de politiek ook zelf om zich te profileren en de tegenstelling tussen productie en groen te vergroten. En zoals dat gaat bij interne strijd, werkt die verlammend en doen anderen er hun voordeel mee. Want het is geen tegenstelling! Door de opgebouwde expertise, zowel door onderzoek, onderwijs als in de sector bij productie kun je innoveren om groener te worden. De consument verandert mee door kritischer te zijn op gezond voedsel, waarbij die bitterbal echt niet verboden is. Dat is ook geen tegenstelling met een wortel.

Onze expertise tevens inzetten voor andere landen is een mooie opdracht en versterkt de positie in Brussel. We zijn groot in stalsystemen, transport, kassenbouw en kwaliteitscontrole. Beter economisch inzetten ten eigen bate en voor een ander dan ellenlang en zonder resultaat elkaar bestrijden met woorden.

Welke strijd ook, op termijn zijn er alleen maar verliezers.

Lees hier de online krant van deze week.

Op de vorige column over ‘verstikkende kwesties’, kreeg ik nogal wat reacties. Dat was vooral herkenning van de beschrijving van de problemen als stikstof, natuur, energie, landbouw en woningbouw als die verknoopte kluwen wol, waar je ook trekt, je krijgt het niet uit de war, het wordt nog erger.

Met alle reacties was ik blij. Gelukkig zei er niemand, weet u dan de oplossing niet? Want die weet ik nu ook niet. Een lezer stelde dat we (wij met z’n allen, de politiek in het bijzonder) het zelf gedaan hebben. Dan zijn we dicht bij het tegenwoordig veel gebruikte woord: systeemcrisis. Beleid en uitvoering zijn vastgelopen en je krijgt het niet meer op gang.

Daar zijn twee varianten op. Sommigen zeggen, dat is bewust zo gedaan door een kleine groep en anderen, waaronder ik, geloven dat we het met z’n allen met onze verlangens, eisen en wensen zo ingewikkeld gemaakt hebben dat het systeem vast zit. Een oliemannetje of vervanging van wat onderdelen is niet meer voldoende, je moet reviseren; een nieuwe verbeterde versie maken.

In de recente, prachtige roman Alkibiades gaat schrijver Ilja Leonard Pfeijffer terug naar de Grieken. Hij vindt dat onze huidige democratie in verval is. Ik denk dat hij gelijk heeft. Hij heeft het in gesprekken ook over een systeemcrisis. In een interview in Filosofie Magazine van mei 2023 zegt hij daarover het volgende. 

‘Er is een oude Griekse theorie over de drie verschillende staatsvormen. Volgens die theorie heeft elke staatsvorm een positieve en een negatieve tegenhanger. Zo kent de monarchie haar tegenhanger in de vorm van de tirannie, en de aristocratie in de oligarchie. Ook de democratie heeft een negatieve tegenhanger, die wordt in het Grieks “ochlocratie” genoemd: de dictatuur van de massa.”

Pfeijffer vervolgt ‘Ik ben ervan overtuigd dat wij ons in Nederland in een ochlocratie bevinden. Een belangrijk symptoom hiervan is dat politici bang zijn voor de publieke opinie. Er is nauwelijks nog een politicus die de moed heeft om een lange termijnvisie te ontwikkelen; niemand durft verder te kijken dan de volgende opiniepeiling. 

Van die dictatuur had ik nog nooit gehoord. Eigenlijk zijn wij dan allemaal vastgelopen als het gaat om oplossingen van verstikkende kwesties. Kijk eens een avondje talkshows met politici. Voor de één is iets een probleem, de ander zegt dat het niet bestaat. Iemand komt met een oplossing, de tegenstrever zegt dat het niet werkt en er een ander probleem ontstaat. Het gekke is dat ze allemaal gelijk hebben.

De volgende keer of u moet dat boek van 943 pagina’s (inclusief namenlijst, tijdlijn, bronnen en verantwoording) in twee weken lezen, wat er volgens de schrijver na de ochlocratie komt.

Lees hier de online krant van deze week.

De zomervakantie is bijna voorbij en dat zullen we weten. Ik bedoel dat als een komende periode van veel activiteiten, naast werk en school. Als u dit leest zitten we midden in de Heideweek, niet alleen op het Kuiperplein, maar ook met de Vlegeldag in Bennekom en de OLD in Lunteren. 

De HDWK is dit jaar heel divers. Van een Airborne veteranenavond met Xander de Buisonjé tot good old Henk Westbroek en van een oecumenische kerkdienst tot een paars hartenfeest bij ‘s Heeren Loo. En dan gaan we al snel de Airborne week in met de 79e herdenking en het springen op de Ginkelse Heide op zaterdag 16 september. Ik kan het niet genoeg zeggen, de droppings zijn ‘s ochtends!

En dan tussen de bedrijven door nog hoog bezoek. De Koning en Koningin bezoeken op donderdag 31 augustus aan het begin van de middag de ENKA wijk. Om daar onder andere op straat te zien hoe je in industrieel erfgoed mooi kunt wonen en een blik te werpen op het nieuwe station. En ook gaan zij aansluitend naar Bennekom voor een bezoek aan de korfbalvereniging DVO.

Heideweek en de Airborne horen jaarlijks bij ons als gemeente, prachtige tradities die we blijven koesteren. Het koningsbezoek is eenmalig de slagroom op de taart. En dan nog even de titel van deze column. Die slaat niet op mij, natuurlijk ben ik er zoveel mogelijk bij, maar belastend is dat niet. Dat aan het werk geldt voor alle mensen die vrijwillig en ook professioneel de schouders onder de organisatie zetten. Top werk!

Lees hier de online krant van deze week.