Postbezorger Linda Jonkers stopt na 26 jaar “Mensen zien mij als meer dan de post”
LUNTEREN – Al 26 jaar loopt ze met een glimlach door de straten van Lunteren – met een stapel post onder de arm en altijd tijd voor een praatje. Linda Jonkers (67) is een vertrouwd gezicht in het dorp. Niet zomaar een bezorger, maar een geliefd onderdeel van de buurt.
“Ik ben begonnen in 1999,” vertelt Linda. “Eerst als postbode, toen nog bij het postkantoor aan de Reeenlaan. Daar sorteerde ik ’s ochtends de post zelf, en daarna liep ik mijn wijk. Dat vond ik heerlijk.” Nadat het postkantoor verdween, werd Linda officieel postbezorger. “Dat klinkt bijna hetzelfde, maar het is echt anders. Nu wordt alles kant-en-klaar aangeleverd op Stroet, waar ik mijn post iedere dinsdag, donderdag en zaterdag ophaal,” legt ze uit.
Linda’s ronde is veel meer dan een bezorgklus. Het is een sociaal netwerk op twee benen. “Ik ken de mensen, ik zie ze wekelijks. Dan neem ik liever de tijd voor een praatje dan dat ik binnen de tijdsklok werk. Vandaag staat er bijvoorbeeld 2 uur en 40 minuten voor mijn wijk, maar ik weet nu al dat ik er zeker vijf uur over doe.”
Hoewel Linda praktisch elke wijk in Lunteren wel heeft gehad, blijft de Dorpsstraat haar favoriet. “Daar loop ik het langst. En daar voel ik me het meest thuis.” Wat ze het mooiste vindt? “De verbondenheid. Mensen zien mij als meer dan de post. En ik hen ook.”
Dierbaar
Linda’s sociale contacten zijn haar dan ook zeer dierbaar geworden. “Met kerst krijg ik van vaste bewoners flesjes wijn of chocolade. Laatst kreeg ik zelfs een koffertje cadeau – met de naam van mijn kleindochter erop. Voor als ze komt logeren. Echt, daar doe je het voor.”
Naast de leuke contactmomenten is het werk van een postbezorger niet altijd gemakkelijk. Vroeg opstaan, in weer en wind naar buiten – vooral de warme zomerdagen zijn zwaar. “Met folders, boekjes, af en toe een piek aan brieven – het blijft tillen en sjouwen. Vooral op warme dagen voel ik dat wel.” Toch merkt Linda ook dan de betrokkenheid die zo kenmerkend is voor het dorp. “Dan krijg ik van mensen een koud flesje water of een zout dropje. Dat zijn de kleine dingen die het groot maken.” En de winters? “We hebben niet veel sneeuw meer, maar als het dan tóch glad is, zijn mensen extra zorgzaam. Overal mag ik even opwarmen of krijg ik iets warms te drinken. Dat maakt dit werk zo bijzonder.”
Toch zijn juist die momenten ook de reden dat Linda besloot om te stoppen. “Met mijn 67 jaar ben ik natuurlijk de jongste niet meer, en dat merk ik vooral aan mijn knieën en voeten.”
In de één-na-laatste week van juni loopt Linda haar laatste ronde door de Dorpsstraat. Maar achter de geraniums zal ze niet verdwijnen. “Ik blijf actief: ik ga een paar keer per week zwemmen. Ook wil ik samen met mijn man op vakantie naar Italië, waar mijn zoon een Bed & Breakfast runt. En natuurlijk veel tijd doorbrengen met mijn kleinkind.”
Dankbaar
Linda wil via deze weg iedereen bedanken voor de warme praatjes en de fijne momenten tijdens haar werk. Ook al brengt ze de post niet meer rond, in haar geliefde Dorpsstraat zal ze nog vaak te vinden zijn.
Lees hier de online krant van deze week.
