Onverhuld: Man en paard

Bij bovenstaande kop gaat het om duidelijke taal: niets verzwijgen, man en paard noemen. De herkomst van dit gezegde is waarschijnlijk een precieze omschrijving geven van de ruiter en het paard in de tijd dat dit gevaar kon betekenen. In deze bijdrage gaat het over iets anders.

Het jaarlijkse Concours Hippique Bennekom, dit jaar voor de 116e keer heeft behalve het springen, het aangespannen rijden en het crossen, een groeiend onderdeel dat Ride and Run heet. Dat betekent dat paard, ruiter en loper gedrieën een afstand afleggen. Uiteraard met de ruiter op het paard en de loper op eigen benen. Op de 5 km waren dit Titia Roseboom (ruiter), Iv (paard) en ik als loper. Op de zandpaden achter Kasteel Hoekelum was de route netjes uitgezet en als hardloper ben ik nog nooit zo veel controleposten tegengekomen met pen en papier in de aanslag. Als je al af zou willen snijden, geen enkele kans.

Het is niet zo dat alle trio’s tegelijk vertrekken, dat zou wat dringen worden, je vertrekt een paar minuten na elkaar. Ik moet eerlijk zeggen, voor iemand zoals ik die eigenlijk niet eens op een paard durft te zitten was het een unieke ervaring. Het zo met elkaar lopen geeft rust. Het paard draaft achter je of op de bredere paden naast je. Wanneer ik onder het lopen naar Iv keek, dan was het alsof zij mij in de gaten hield. Zo van, ik doe ook mee. Volgens Titia klopte dit ook wel, want Iv hield steeds dezelfde afstand. Het geluid van de hoeven werkt ook ontspannend en de ruiter ziet de routebordjes eerder dan de loper. Na het lopen kon ik voldaan gaan zitten kijken hoe andere ruiters en paarden in het concours actief waren. 

Ik begrijp nu ook wat beter wat de activiteiten van de Manege zonder drempels in Bennekom doen met mensen met een beperking. Het schommelen van de huifkar, de rust die een paard uitstraalt, het werkt positief op de gemoedstoestand. Geef mij maar een paard, zolang ik er niet op hoef te zitten.

Lees hier de online krant van deze week.